Stukje van Oliver, zo mooi!!!!!!!!.....
Mijn vrouw wordt gepimpt….
Jaren geleden, toen auto’s nog een prominente plaats in mijn leven innamen, wilde ik mijn auto eigen maken. Niet het standaard 13-in-een-dozijn vervoersmiddel, maar een Olli-mobiel. Het begon met een stereo met wiefers, woofers en waffers, een sportstuurtje, andere velgen en de onvermijdelijke sportuitlaat. Ook in de keuze van mijn vriendinnen schijn ik niet de makkelijkste geweest te zijn en van mij hoefde het nimmer het standaard plaatje te zijn van groot, blond, blauwe ogen. Nu, na al die jaren van een ‘ongemodificeerde’ vriendin, gaat ze binnenkort toch echt naar de professional die haar een sportuitlaat gaat geven. Haar huidige uitlaat is lek, verrot, aan het einde van zijn levensduur en moet vervangen worden. Enkele maanden geleden hadden we het al over een kleine uitlaat, het ileostoma, maar die is er niet gekomen omdat de chirurg vond dat hij het nog wel kon repareren. Blijkbaar had hij niet de juiste bril op, want binnen de kortste keren was het weer pet en zoals wel vaker op gerepareerde plekken, ook nu werd het erger dan het was. Nu via de verzekering een andere monteur gevonden en hij wil een lekker dikke sportuitlaat aanleggen, een colostoma. Niet van dat zielige geknetter zoals bij een kleine, maar gewoon een vol, warm en diep geluid. De opening komt aan de andere zijde te zitten, het gat wordt groter en hopelijk hoeft hierna nimmer weer iemand aan haar te sleutelen.
Aan de oppervlakte lijk ik laconiek hierover, maar geloof me, onderhuids ben ik niet zo’n a-empathisch wezen. De afgelopen jaren hebben ook hun wissel getrokken op mij, het sterk moeten zijn voor je vrouw omdat zij het niet kon opbrengen. Bij elke ziekenhuisopname was ik erbij, kwam elk bezoekuur langs, bleef langer dan was toegestaan tijdens de bezoektijden, splitste mij op in deeltjes om een goede man, een goede vader, een goede huishouder/schoonmaker, een goede werknemer en gewoon een goed mens te zijn. Ik gaf injecties, pendelde tussen supermarkt, huis en apotheek, werd boos, verdrietig en blij. Alles na elkaar maar ook tegelijkertijd. Had, en heb, hoop, haalde Fren uit de put als ze in dat diepe zwarte gat gedonderd was, ging mee op artsenbezoek, stelde kritische vragen, was erbij toen ze naar de OK ging en ze haar een epiduraal gaven, heb live coloscopiën gezien op het ‘Discovery my ass chanel’, lachte me een piskreukel als ze weer wakker werd uit een narcose en de wereld voor een doedelzak aanzag. Maar ik maakte me ook zorgen, heel veel zorgen. De bergen energie die ik had werden heuvels, die op hun beurt bulten en molshopen werden en uiteindelijk is de energie ook op…..dacht ik. Blijkbaar sta ik nog op een berg met energie want ik ga nog steeds door met alles, zij het in een lagere versnelling, zij het dat ik minder outgoing ben en dat ik mezelf er steeds vaker op betrap dat ik in lege gedachten verzonken ben. Gewoon even niets, even geen bergen, heuvels, bulten of molshopen. Even geen ziekte, werk, kinderen, problemen, mensen die aan je trekken, zorgen of wat dan ook. Even een momentje pure stilte in mezelf, een sereen gevoel en daarin blijkbaar mijn oplaadpunt vinden. Over een maandje zal het omgedraaid zijn, dan is er over het algemeen weer rust wedergekeerd, worden de molshopen weer bulten, heuvels en uiteindelijk weer bergen en mocht ik dan weer eens de sereniteit van het niets opzoeken, zit er zo’n onverlaat met een sportuitlaat mijn rust te versjteren. ;-)
Alle gekheid op een stokje, of moet ik zeggen; in een zakje, zonder humor komt niemand door moeilijke tijden. Zo hebben we al een recept voor een overheerlijke stomatensoep, wordt Fren over een aantal jaren vast wel een keer stOMA (met bijbehorend t-shirt natuurlijk), gaan we zonder enige twijfel gezellig naar het strand en als ze het eng vindt plak ik zo’n stomazak van mijn part op mijn hoofd, gaan we cherrystomaatjes planten en is er een gedicht waar we heel hartelijk om hebben gelachen.
Mijn stoma, dat is lachen, mijn stoma, dat is lol
een zakje op mijn buik met daarin een drol
zo’n zak vol met drollen, daar blijf je mee spelen
kunt ze kneden en kneden, dat gaat nooit vervelen
een drol met een zak, oh wat een geweldig bezit
’t is zelfs gezond als er weer eens een pinda in zit
Zo blijf ik maar poepen, alle dagen door
ik schijt in de schuur en kak op kantoor
poep tijdens het poetsen, ik bout op de bank
niemand die ruikt mijn stinkende stank
een drol in een zak een geweldig idee
ik neem nog wat pinda’s, ik voel er al twee
Mijn kont die heeft straks geen reet meer te doen
En zoek ik een plekkie voor sleutels en poen
ontbijtkoek en toffees hou ik lekker warm
ze gaan via achter tot diep in mijn darm
wil je de stomazak voelen, wil je hem even zien?
Dan zoeken we pinda’s, het zijn er al tien
Dit is deels fictie helaas ook deels feit
maar een ding is gaaf als je morgen ontbijt
dan pak je de pindakaas en denkt aan dit lied
zet de pot terug en krijst: ‘NU EVEN NIET!’
want één ding dat wil je nooit meer op je brood
dat is Calvé pindapoep……. mét stukjes noot
Nog 15 dagen, dan gaat ze onder het mes. Nog 15 dagen voor we weer ons leven terugkrijgen en heel voorzichtig weer naar een toekomst kunnen kijken die gevuld is met mooie momenten zonder angst om jezelf te bevuilen. Nog 15 dagen voor we een nieuwe weg inslaan die bezaaid ligt met een veel betere gezondheid, leuke dingen samendoen, weer een duikbuddy aan huis en hopelijk ook onderwater en gewoon weer als JutEnJul (nee, dat is geen schrijffout, we zaten aan elkaar vastgeplakt) door de jaren heen stappen om uiteindelijk in dat bejaardentehuis de verpleging tot waanzin te drijven, een rollatorrace te houden en mensen in de maling te nemen. Nog 15 dagen plus 1….en dan ben ik jarig. Ook niet geheel onbelangrijk, maar het mooiste cadeau zal buiten de presentjes van de meiden, ook een nieuw leven voor Fren zijn. Een leven wat er veel beter uitziet, maar waarover nog voldoende vraagtekens zijn. Wat kan ze straks nog eten en wat niet meer (wat me eraan herinnert dat ik nog draadjesvlees moet maken voor haar want dat schijnt ze daarna niet meer te mogen), blijft zo’n zak goed zitten of gebeuren er nog steeds ongelukjes, maakt de sportuitlaat herrie en ruik je de uitlaatgassen of merk je er niets van, hoe zal het gaan met sporten, dansen, stoeien, slapen, vrijen, autorijden (de gordel), pijn, kleding en nog 100.000 andere zaken die we proefondervindelijk zullen ervaren. Lukt het niet linksom, dan wellicht rechtsom of rechtdoor. Sommige zaken zullen misschien niet meer kunnen. Dat is jammer, maar daarop blindstaren moeten we ons niet. Het is niet belangrijk wat niet meer kan, het is veel belangrijker wat wel weer kan.
Hoe dan ook, hoe diep we ook in de shit zaten, hoeveel stomateiten er ook begaan werden……het interesseert me geen reet meer. Gisteren is niet te veranderen, de toekomst niet te sturen, maar vandaag, vandaag kun je ondanks alle beperkingen, ondanks alle pijn, ondanks alles wat niet goed is, toch besluiten om er schijt aan te hebben en simpelweg te gaan genieten. En dat lieve Fren-Blog-Lezers, ga ik nu ook even doen.